Η ακατανόητη και εξόφθαλμα άδικη κοινοτική απόφαση να μην επιλεγεί για χρηματοδότηση από το Ταμείο Ανάκαμψης η κατασκευή του οδικού άξονα Χαλκηδόνας – Γιαννιτσών – Έδεσσας, αντί να συσπειρώσει όλους στην ανυποχώρητη διεκδίκηση υλοποίησης αυτού του έργου πνοής για το Νομό μας, δυστυχώς αποτέλεσε την αφορμή – και την ευκαιρία – να ακουστούν και να γραφούν πολλά και διάφορα περί «προκαταβολικών πανηγυρισμών» και περί «ελπίδων που καλλιεργήθηκαν στους πολίτες της Πέλλας και διαψεύστηκαν».
Βεβαίως οι συγκεκριμένες αναφορές δεν με αφορούν, διότι όπως όλοι γνωρίζουν, για το θέμα ειδικώς του Ταμείου Ανάκαμψης και του τί μπορούσαμε να προσδοκούμε, ουδέποτε… «πανηγύρισα». Αντιθέτως μάλιστα, ακριβώς επειδή για την υλοποίηση αυτού του δρόμου δίνω επί σειρά ετών μάχη και γνωρίζω πολύ καλά τους κοινοτικούς κανονισμούς, διατηρούσα επιφυλάξεις και κρατούσα μικρό καλάθι – ούτε καν δελτίο τύπου δεν εξέδωσα!
Αυτά όμως μικρή σημασία έχουν.
Σημασία έχει η αδιαπραγμάτευτη απαίτηση να σταματήσουν οι κραυγαλέες αδικίες σε βάρος της Πέλλας που, για το συγκεκριμένο μεγάλο έργο έχουν ξεκινήσει από τη δεκαετία του ’80 – ’90!
– Όταν στον σχεδιασμό της Εγνατίας Οδού δεν προβλέφθηκε να περνά από τον Τόπο μας (όπως περνούσε η αρχαία Εγνατία) με συνέπεια η Πέλλα να εγκαταλείπεται ως ο μοναδικός Νομός από την Ήπειρο ως τη Θράκη χωρίς πρόσβαση σ’ αυτήν την καθοριστικής σημασίας οδική αρτηρία – γεγονός που διαιωνίζει και επιτείνει την απομόνωσή του, και αποτελεί τροχοπέδη σε κάθε προοπτική δυναμικής και ουσιαστικής αναπτυξιακής προσπάθειας.
– Όταν αυτός ο οδικός άξονας δεν χαρακτηρίστηκε ως κάθετος επί της Εγνατίας ώστε από την πρώτη στιγμή να ενταχθεί στα διευρωπαϊκά δίκτυα και να χρηματοδοτηθεί από τότε με τα σχετικά κοινοτικά χρηματοδοτικά προγράμματα.
– Όταν δεν υπήρξε μέχρι τότε ούτε καν πρόβλεψη να συνταχθούν οι αναγκαίες μελέτες.
Η πρώτη μεγάλη σοβαρή προσπάθεια αλλά και ο προσωπικός μακρόχρονος αγώνας για να επανορθωθούν αυτές οι αδικίες και εγκληματικές «παραλείψεις» ξεκίνησε το 2005 με τα πρώτα 5 εκατομμύρια για την εκπόνηση μελετών: με τις αποφάσεις της 30/01/2006, της 27/10/2006, και της 11-12-2009. Το δε 2009 είχαμε την επίσημη – καταγεγραμμένη στα Πρακτικά της Βουλής – δέσμευση του τότε αρμόδιου Υπουργού Γιώργου Σουφλιά ότι η χρηματοδότηση του έργου είναι εξασφαλισμένη από το ΕΣΠΑ 2007-2013, και ότι η κατασκευή του δρόμου ξεκινάει μέσα στο 2010.
Αυτό το πρώτο μεγάλο βήμα προς την υλοποίηση του έργου δυστυχώς, ακυρώθηκε στην πράξη, όταν από το 2010 με την τότε διάδοχο Κυβέρνηση άρχισαν τα νέα προβλήματα με το “γαϊτανάκι” των συστηματικών και σκόπιμων αναβολών που εξελίχθηκαν στο μεγάλο σκάνδαλο σε βάρος του Νομού μας. Με αποκορύφωμα τα αίσχη που ξεκίνησαν την ημέρα της διάλυσης της Βουλής, στις 11 Απριλίου 2012 με την «πραξικοπηματική» απένταξη του έργου από το ΕΣΠΑ, την μετά από μια εβδομάδα ετσιθελική και απροκάλυπτη υφαρπαγή των 120 εκατομμυρίων για να ¨προικίσουν¨ κάποιοι την κατασκευή της Δυτικής Περιφερειακής της Θεσσαλονίκης. Με φαρδιές – πλατιές τις υπογραφές κυβερνητικών στελεχών: του γενικού Γραμματέα του Υπουργείου Υποδομών και πρώην προέδρου της Εγνατίας Οδού η οποία – τι σύμπτωση κι’ αυτή; – ήταν και ανάδοχος της κατασκευής της… Δυτικής Περιφερειακής της Θεσσαλονίκης (!), του τότε Υφυπουργού Ανάπτυξης και τώρα βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ και, βέβαια, υπό τις ευλογίες του τότε υφυπουργού Υποδομών! Ο δε τελευταίος προβαίνει σήμερα σε δηλώσεις που διαψεύδονται από τα έγγραφα τα οποία ο ίδιος τότε είχε υπογράψει, και είναι υπόλογος ως ηθικός αυτουργός για το καραμπινάτο εκείνο σκάνδαλο.
Για να φτάσουμε στην διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που όχι μόνον επί τεσσεράμισι χρόνια δεν έκανε απολύτως τίποτα, αλλά διέπραξε και το πρωτάκουστο στα κοινοβουλευτικά μας χρονικά: Ο τότε Υπουργός Υποδομών να «κρύβεται» δηλώνοντας… αναρμόδιος και να μην εμφανίζεται στη Βουλή να απαντήσει σε Ερωτήσεις μου για το μείζον αυτό ζήτημα, ο δε Πρωθυπουργός να μην απαντά σε προσωπικές επιστολές μου για το ίδιο θέμα!
Και για πρώτη φορά το 2017, ένας αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης τότε – ο σημερινός Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης – από το Βήμα της ΔΕΘ, ενημερωμένος με παρέμβασή μου σε προγενέστερη σύσκεψη, αναγνώρισε το μεγάλο πρόβλημα της απομόνωσης του Νομού μας και το τεράστιο σκάνδαλο που είχε διαπραχθεί, και ανακοίνωσε ως προτεραιότητα στο πρόγραμμα της Κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας την υλοποίηση του αυτοκινητοδρόμου.
Αυτή η δέσμευση είναι που μας καθιστά υπεύθυνους και υποχρεωτικά ανυποχώρητους στην απαίτηση για την κατασκευή αυτού του πολύπαθου οδικού άξονα.
Το χρωστάμε στις εκατόμβες των θυμάτων του σημερινού απαρχαιωμένου δρόμου – καρμανιόλα στον οποίο, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Αστυνομικής Διεύθυνσης Πέλλας, από το 1990 μέχρι και τις 30 Οκτώβρη του 2019 έχουν καταγραφεί:
– 5.293 τροχαία ατυχήματα
– 608 θάνατοι
– 690 σοβαροί τραυματισμοί
– 3.995 ελαφρύτερα τραυματίες
Αν το κριτήριο της επικινδυνότητας ίσχυσε – και πολύ ορθά – στην επιλογή άλλων δρόμων σε άλλες Περιφέρειες της χώρας για χρηματοδότηση από το Ταμείο Ανάκαμψης, πρέπει να πρυτανεύσει και για τον δικό μας δρόμο με την πλέον εφιαλτική «λίστα» των θυμάτων. Και αυτό σημαίνει ότι, έξω και πέρα από την παραπάνω ακατανόητη και άδικη κοινοτική «επιλογή», υπάρχουν προγράμματα και κονδύλια μέσα από τα οποία πρέπει – είμαστε υποχρεωμένοι – να τον προχωρήσουμε χωρίς άλλες χρονοτριβές!
Με δεδομένο μάλιστα, ότι πρόσφατα ψηφίσαμε ένα νέο Νόμο – και αυτό εννοούσα τότε όταν μιλούσα από το Βήμα της Βουλής για «παράθυρο αισιοδοξίας»- που επιτέλους βάζει φρένο στις χρόνιες παθογένειες, στη φαυλότητα, στις άθλιες μεθοδεύσεις και στις σκόπιμες αναβολές και ¨παρατάσεις επί παρατάσεων¨ για τα δημόσια έργα. Ένα Νομοθέτημα που, αν υπήρχε, ο δρόμος θα είχε ολοκληρωθεί εδώ και 10 χρόνια!
Δημοσιεύτηκε στις 1 Απριλίου, 2021
