του Γιώργου Ροδάκογλου
Ο μεγάλος αριθμός κρουσμάτων covid στη χώρα μας αποτυπώνει μια
ανεξέλεγκτη κατάσταση που δύσκολα θα περιοριστεί με τις λιγότερες
δυνατές ανθρώπινες απώλειες. Τα οικογενειακά δράματα μπορεί να
συγκλονίζουν την κοινωνία αλλά σε πολλές περιπτώσεις δεν την
ευαισθητοποιούν όσο θα έπρεπε. Έτσι σε κάθε περίπτωση τα περιστατικά
επηρεάζουν ανάλογα τη ψυχολογία των ανθρώπων, άλλοτε λιγότερο και
άλλοτε περισσότερο. Φέρνοντας ως παράδειγμα τη Νέα Πέλλα και τα
σοβαρά περιστατικά covid, που καταγράφονται στην περιοχή,
αντιλαμβανόμαστε και διαπιστώνουμε την αγωνία που βιώνει μια
κλειστή κοινωνία. Στους περίπου 1.100 κατοίκους του χωριού ο ΕΟΔΥ
κατέγραψε, πως το 45% ήταν ανεμβολίαστοι έως τον περασμένο
Οκτώβριο. Αν και το ποσοστό αυτό μειώθηκε τις τελευταίες ημέρες,
ωστόσο δεν βρίσκεται στο επιθυμητό επίπεδο ώστε να αποπνέει
ασφάλεια. Και επειδή η ίδια εικόνα επικρατεί στην πλειοψηφία των
χωριών της Κεντρικής Μακεδονίας ίσως ήρθε η ώρα να αναλογιστούμε,
εμβολιασμένοι και μη, πόσο κρίμα είναι να χάνουμε το γείτονα μας ή να
χάνουμε κάποιο συγγενικός μας πρόσωπο. Έτσι λοιπόν είναι ανώφελο
και δεν αρκεί μόνο να λυπόμαστε για το θάνατο ενός συνανθρώπου μας
και πολύ σύντομα να ξεχνάμε αυτό που συνέβη, αλλά αντιθέτως θα είναι
ωφέλιμο αν προβληματισθούμε πάνω σε κάτι που ίσως δεν πράττουμε
ορθά. Υπό αυτές τις συνθήκες όλοι μας λίγο ή πολύ, αντιλαμβανόμαστε
για το επόμενο χρονικό διάστημα, πως τα πράγματα θα δυσκολέψουν
επικίνδυνα και ίσως ζήσουμε πρωτόγνωρες στιγμές. Ήδη στα
νοσοκομεία, Γιαννιτσών και Έδεσσας και κατ επέκταση στα νοσοκομεία
ολόκληρης της Ελλάδας, η κατάσταση είναι πολύ πιο δραματική απ όσο
παρουσιάζεται στα δελτία ειδήσεων και ίσως να μη φτάνει έως εμάς η
ακριβής εικόνα που επικρατεί. Ωστόσο πολλοί έχουμε διαπιστώσει ότι
δεκάδες ανθρώπινες ζωές χάνονται καθημερινά άδικα. Σχεδόν ένα χωριό
την εβδομάδα σβήνεται από το χάρτη της Ελλάδας, επειδή ορισμένοι δεν
ακολουθούν τις οδηγίες της πολιτείας. Στη διαπίστωση αυτή προστίθεται
και η σύγχυση που επικρατεί από την παραπληροφόρηση στα social
media, κάτι που τροφοδοτείται από κομπογιαννίτες, και ευφάνταστους
συνωμοσιολόγους πολίτες. Αυτό όμως έχει την ακόλουθη τραγική
συνέπεια που δεν μπορούμε εύκολα να συνειδητοποιήσουμε.
Αποπροσανατολιζόμαστε και οδηγούμαστε, ίσως άθελα μας, στο να
βλέπουμε μόνο το δένδρο και να χάνουμε το δάσος -την επιστήμη- που
απλόχερα μας προσφέρει την ελευθερία και το οξυγόνο. Ας
προβληματισθούμε λοιπόν και ας αναρωτηθούμε μήπως ήρθε η ώρα να
αναθεωρήσουμε τη στάση μας και να προχωρήσουμε στο επόμενο βήμα
που είναι ο εμβολιασμός; Σε κάθε περίπτωση πάντως πιστεύω πως δεν
μειώνεται η ακεραιότητα του χαρακτήρα κανενός ούτε αποτελεί ντροπή,
αν ορισμένοι παραδεχτούμε έστω και τώρα, ότι αυτό που εκτιμήσαμε στο
παρελθόν ως σωστό και ως συνέπεια του δεν εμβολιαστήκαμε, εν τέλει
αποδεικνύεται λάθος. Αυτό που μας δίνει ένα φως αισιοδοξίας, είναι ο
συλλογισμός του Πλάτωνα κατά τη διαίρεση της ψυχής του ανθρώπου,
όπου συμπέρανε πως το «επιθυμητικό» υποτάσσεται του «λογιστικού»
που είναι ισχυρότερο. Δηλαδή εν προκειμένω και με βάση την
επιχειρηματολογία του φιλόσοφου, θα πρέπει να επικρατήσει και εδώ η
λογική από κάθε άλλη παράλογη σκέψη που μας οδηγεί εσωτερικά σε
φοβίες και κατ επέκταση στην άρνηση για εμβολιασμό. Συνεπώς ας μη
χάνουμε χρόνο και ας αφήσουμε στην άκρη κάθε δισταγμό και κάθε
αρνητική σκέψη γιατί τώρα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, είναι
επείγουσα η ανάγκη να ανταποκριθούμε όλοι μας σ αυτό που μας
συμβουλεύουν οι επιστήμονες, να εμβολιαστούμε. Εν κατακλείδι θα
πρέπει επίσης να γίνει σαφές, πως όταν η άρνηση προς την επιστήμη
αιτιολογείται ως στάση ζωής και επικρατήσει ως δύναμη μαζί με τον
εγωισμό έναντι της λογικής, τότε είναι πολύ πιθανό να μας οδηγήσουν,
ακόμη και στην απώλεια της ίδιας μας της ζωής.
Δημοσιεύτηκε στις 6 Δεκεμβρίου, 2021
