Πάντως, μεθαύριο όλοι θα έχουμε και δήμαρχο και περιφερειάρχη επί των εγκύρων…
Πώς πετύχαμε να μην μπορούμε ούτε στις εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση να αγγίξουμε την ουσία της δημοκρατικής λειτουργίας, να μην έχουμε καμία σχέση με τους πολίτες των Αθηνών 2.500 χρόνια πριν, να μην έχουμε λόγο ούτε για τις γειτονιές μας, είναι ένα ερώτημα, στο οποίο μόνο εμείς μπορούμε να απαντήσουμε… Στα παλιά χρόνια οι πετυχημένοι δήμαρχοι ήταν αυτοί που λειτουργούσαν από τη μια πλευρά σαν νοικοκυραίοι κι από την άλλη σαν καλοί Σαμαρείτες. Νοικοκυραίοι που φρόντιζαν το σπιτικό τους να είναι καλοφτιαγμένο, καθαρό, όμορφο αν γίνεται, να μη χρωστά, να ακούει τους δημότες και τις ανάγκες της κάθε γειτονιάς, να φτιάχνονται πλατείες, παιδικές χαρές και παρκάκια…
Καλοί Σαμαρείτες γιατί η φτώχεια σε πολλές περιοχές ήταν μεγάλη κι ο κόσμος χρειαζόταν πρακτική βοήθεια, όχι μόνο ωραία λόγια. Τρέχανε οι τοπικοί άρχοντες από φτωχογειτονιά σε παράγκα, έτρεχαν και οι φιλότιμοι δημοτικοί σύμβουλοι να βρουν μια θέση σε νοσοκομείο, σε γηροκομείο να αντιμετωπίσουν μια οικογενειακή τραγωδία, να φροντίσουν ορφανά και χήρες...
Ο γείτονας έγινε ο άγνωστος
Αλλά στα παλιά χρόνια είχαν μαζί τους και τους γείτονες, τους δημότες με γνήσια κοινωνική συνείδηση, είχαν τις γυναίκες που οργανώνονταν σε συλλόγους, τους παπάδες, τις ενορίες και το φιλόπτωχο. Οι εύποροι ή οι πλούσιοι δημότες ακόμη κι αν δεν είχαν συνείδηση, είχαν πίεση από όλους τους άλλους να βάλουν το χέρι στην τσέπη, για να βοηθήσουν και το έκαναν γιατί πέραν των άλλων ήθελαν να "ανήκουν" στην εκκλησία του δήμου, τους ένοιαζε η γνώμη των συμπολιτών τους, δεν ένιωθαν καλά να τους κοιτάνε στραβά στο πέρασμά τους…
Στα παλιά χρόνια σκουπιδιάρικα και καθαρισμοί ήταν η εξαίρεση, κι ο κανόνας ήταν να κρατάμε εμείς καθαρή όχι μόνο την αυλή αλλά τη γειτονιά. Ποια τολμούσε να πετάξει τα σκουπίδια της έτσι ή να βρομίζει μισό στενό πιο κάτω, ν' αφήνει ασκούπιστα και χωρίς ασβέστωμα τα κοινόχρηστα τετραγωνικά που αναλογούσαν στη φάτσα του σπιτιού της, να αδιαφορεί για το δέντρο στο πεζοδρόμιο ή να έχει ξερό το κηπάκι της…
Για να μην τα πολυλογούμε, ενώ δεν υπήρχαν ούτε τα μέσα ούτε η τεχνολογία, ούτε τα χρήματα ούτε τίποτε απ' όσα διαθέτουμε σήμερα, υπήρχε η αίσθηση του "ανήκειν" υπό κλίμακα…. Άρα και του συναποφασίζειν, συλλειτουργείν κτλ., όχι φυσικά τέλεια ή παραδειγματικά αλλά τουλάχιστον υπαρκτά. Αυτό σήμερα εξαφανίζεται ή εξαφανίστηκε πλήρως σε κάποιες πόλεις και στη θέση του ήρθε μια -γελοία αν το καλοσκεφτεί κανείς- καρικατούρα της κεντρικής πολιτικής σκηνής.
Μαζί ήρθαν ανόητοι μεγαλοϊδεατισμοί, αποκεντρωμένη διαφθορά, γραφειοκρατικές διαδικασίες, δυσκίνητοι μηχανισμοί, χιλιάδες χιλιάδων δημοτικοί και νομαρχιακοί ή περιφερειακοί τώρα σύμβουλοι, ατελείωτα κονδύλια που πηγαίνουν στον βρόντο και, το κυριότερο, δημότες που δεν δίνουν δεκάρα είτε γιατί απογοητεύτηκαν από όσα είδαν και έπαθαν όταν νοιάζονταν ακόμη είτε γιατί δεν μπήκαν καν στον κόπο να νοιαστούν.
Μέχρι και τη "νοθεία" του ετεροδημότη την έχουμε θεσμοθετήσει στην Ελλάδα! Να ζεις μόνιμα αλλού και να ψηφίζεις αλλού, διότι τάχα μου εκεί είναι το πατρικό ή τα χωράφια ή η επιχείρησή σου. Λες και στον δήμο που μένεις είσαι… φιλοξενούμενος και ο πραγματικός σου δήμος είναι το χωριό ή η γειτονιά που αποφάσισες να δηλώσεις -ψευδώς φυσικά -ως τόπο διαμονής!
Τα κόμματα κι εμείς
Σ' αυτό το απολύτως στρεβλό οικοδόμημα, προστέθηκε το βάρος των κομματικών -προσοχή όχι των πολιτικοποιημένων- υποψηφίων, καθώς τα ελληνικά κόμματα ήταν προφανώς τόσο… περήφανα για τα χάλια της κεντρικής πολιτικής σκηνής, που είπαν να την κλωνοποιήσουν μην και χαθεί το πρωτότυπο. Το τι άχρηστους, πλην ισχυρά υποστηριζόμενους με κάθε μέσον, δημάρχους έχουμε εκλέξει σ' αυτήν τη χώρα το πιστοποιεί η εικόνα των πόλεων μεγάλων και μικρότερων στη συντριπτική τους πλειονότητα.
Με τους δημότες στριμωγμένους ανάμεσα στην παραταξιακή ή και την κομματική συνείδηση -αριστερά και δεξιά- και με πομπώδη κεντρικά συνθήματα να τους βάζουν σε ακόμη χειρότερη μέγγενη, τετραετία την τετραετία φτάσαμε ώς εδώ με τις πόλεις και τις γειτονιές μας να ανήκουν όχι σε μας, αλλά στα κεντρικά κομματικά επιτελεία…
Όχι ότι είμαστε άμοιροι ευθυνών! Πότε δώσαμε ένα καθαρό και χωρίς παλινωδίες μήνυμα στους πολιτικούς ότι απαιτούμε πίσω τουλάχιστον τον ελάχιστο "χώρο" που μπορούμε να λειτουργήσουμε σαν πολίτες 365 μέρες το χρόνο; Και ότι αν δεν μας ακούσουν δεν θα βρουν την ψήφο μας στην κάλπη; Πότε βγήκαμε στους δρόμους της γειτονιάς μας 2.000 - 3.000 δημότες απαιτώντας εδώ και τώρα να γίνει π.χ. πάρκο η ξερή αλάνα ή να πρασινίσει η αυλή ενός σχολείου;
Πότε δείξαμε ότι εμείς αγαπάμε και νοιαζόμαστε την περιοχή που ζούμε κι ότι τη ζούμε πέρα από το στενό όριο των τετραγωνικών του σπιτιού μας; Πότε μας είδαν μαζί σαν μια μεγάλη παρέα να βιώνουμε και όχι να κινούμαστε απλά στον χώρο μας; Γι' αυτό ας μην κατηγορούμε μόνον εκείνους, αλλά ας ζορίσουμε επιτέλους κι εμάς τους ίδιους για το τι πολίτες δήμων είμαστε και τι επιτρέψαμε να μας συμβεί.
makthes.gr
Δημοσιεύτηκε στις 13 Νοεμβρίου, 2010
