Άρθρο της Θεοδώρας Τζάκρη
Έχει γίνει πολλή συζήτηση το τελευταίο διάστημα και εντός και εκτός της χώρας μας, για την υποψηφιότητα του Αλέξη Τσίπρα για τη θέση του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Η συζήτηση όμως έχει λανθασμένα -για άλλη μια φορά- επικεντρωθεί στα πρόσωπα αντί στις πολιτικές. Μάλιστα εντός της χώρας επιχειρείται από τις δυνάμεις της συγκυβέρνησης η αποδόμηση της υποψηφιότητας του Αλέξη Τσίπρα, παρότι τα αιτούμενα και τα διεκδικούμενα της χώρας εντός της Ευρώπης είναι λίγο πολύ κοινά. Η απομείωση του χρέους, η αναχαίτιση των πολιτικών λιτότητας, η κοινή ευρωπαϊκή στρατηγική στην αντιμετώπιση των οικονομικών και πολιτικών προβλημάτων είναι κοινά αιτήματα όλων σχεδόν των κομμάτων σήμερα. Αναμφισβήτητα η νεοφιλελεύθερη Ευρώπη έχει χάσει πλέον τη δυναμική και ως εκ τούτου την προοπτική της. Η δεξιά στροφή που πήρε συνολικά από τη δεκαετία του 2000, ως δήθεν ρεαλιστική στρατηγική επιβίωσης στον παγκόσμιο ανταγωνισμό, είχε αποτέλεσμα να ξηλωθούν σταδιακά οι βασικές αξίες, δηλαδή οι θεσμοί και οι αρχές στις οποίες είχε στηριχθεί από τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά. Το αποτέλεσμα είναι σήμερα να μην μπορούμε πλέον να αναφερόμαστε σε μια ενιαία Ευρώπη, αλλά σε μια μεγάλη εθνικά ανταγωνιστική αγορά. Σε αυτήν οι μόνοι που ωφελούνται είναι ορισμένες επιχειρήσεις και ελάχιστα συμφέροντα που παραμένουν όρθια σε έναν κόσμο που διευρύνει τον πλούτο αλλά παράλληλα και τη φτώχεια.
Η νεοφιλελεύθερη Ευρώπη έχει μετατραπεί σε ένα φάντασμα του παλαιού της εαυτού, σε ένα σύστημα πολύπλοκων θεσμών στο οποίο οι πολίτες, και ειδικά αυτοί του Νότου, χάνουν σταδιακά την προοπτική μιας καλύτερης ζωής. Η τελεολογία της Ευρώπης δεν είναι η ευημερία, αλλά ο ανταγωνισμός με την Κίνα και τις χώρες του φτηνού εργατικού δυναμικού. Όπως όλοι μας μπορούμε να φανταστούμε, η παρούσα κατάσταση δεν είναι ούτε καν μεσοπρόθεσμα βιώσιμη, όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για την ίδια τη Γερμανία, η οποία, παρότι βρίσκεται στην πρωτοπορία της οικονομικής ευρωστίας, αυτή η ευημερία δεν διαχέεται στους πολίτες της. Η συνολική αυτή εικόνα έχει αμαυρώσει και τους πάλαι ποτέ δημοκρατικούς θεσμούς της Ευρώπης. Κρυπτόμενοι πίσω από την κρίση και τη δημοκρατική νομιμοποίηση των πολιτικών μέσω των Κοινοβουλίων τους, οι ισχυροί του Βορρά επέβαλαν στην Ελλάδα πολιτικές που όχι μόνο ξεπερνούν τις εσκαμμένες νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις, αλλά παραβιάζουν κατάφωρα τις αξίες, τις αρχές, τη νομοθεσία, τους κανόνες και οτιδήποτε είχε αποτελέσει ουσιώδες στήριγμα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Την ίδια στιγμή ενίσχυσαν, χωρίς καμία δημοκρατική νομιμοποίηση, τη δημιουργία οικονομικών ολιγαρχιών στη γηραιά ήπειρο, ειδικά στον τραπεζικό τομέα, παραβιάζοντας ακόμα και αυτές τις βασικές αρχές του νεοφιλελευθερισμού.
Η παρούσα μάχη λοιπόν, παρότι αρκούντως πολιτική, δεν είναι και ιδιαιτέρως ιδεολογική. Είναι μια απλή μάχη όχι ενάντια σε ιδέες, αλλά στην ευρωπαϊκή πολιτική διαφθορά, στα μεγάλα συμφέροντα και στις καταστροφικές πολιτικές της περιθωριοποίησης μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού. Για να υπάρξει η οικονομική ευημερία στην Ευρώπη οι λαοί της υπέφεραν με πολιτικές λιτότητας, και το ίδιο συμβαίνει σήμερα στην κρίση. Τι έχουν λοιπόν να περιμένουν από μια τέτοια Ευρώπη ο ευρωπαϊκός λαός, αλλά ακόμα και η μεγάλη πλειονότητα των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων που στενάζει από τη μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος των νοικοκυριών και τα φορολογικά βάρη; Η υποψηφιότητα του Αλέξη Τσίπρα δεν είναι λοιπόν μια απλή προοδευτική πρόταση. Συμπυκνώνει συμβολικά και ουσιαστικά την αναγκαία πολιτική στροφή της Ευρώπης, όχι απλώς προς έναν νέο προοδευτισμό, αλλά προς τις αυτονόητες και αναγκαίες κοινωνικές και αναδιανεμητικές πολιτικές για την επιβίωσή της. Η Ευρώπη δεν θα πάει μακριά χωρίς την Αριστερά.-
Δημοσιεύτηκε στις 25 Μαΐου, 2014
