Το σύμφωνο σταθερότητας αποτελεί το διακρατικό "συμβόλαιο " που στηρίζει την συνεργασία των εταίρων στην κοινωνία της Ευρώπης που μετέχουμε. Αυτό αποτελεί την βάση στον οδηγό των πλεονασμάτων που οφείλει ένα κράτος (με χρέος) να δημιουργεί για να συνεχίσει να μετέχει στην ομάδα της ευρωπαϊκής συνεργασίας. Το σύμφωνο λοιπόν αποτελεί κάτι σαν "τεκμαρτό" όριο πλεονάσματος που καθορίζει την πολιτική ενός κράτους είτε κινείται δεξιόστροφα είτε αριστερόστροφα !
Με απλά λόγια το σύμφωνο στηρίζεται σε 2 αρχές :
α) Το ετήσιο έλλειμμα της γενικής κυβέρνησης ενός κράτους μέλους δεν πρέπει να υπερβαίνει το 3% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος του.
β) το ακαθάριστο δημόσιο χρέος του κράτους δεν πρέπει να υπερβαίνει το 60% του ΑΕΠ του. Σε τέτοια περίπτωση το όριο θα πρέπει να μειώνεται προς το 60%.
για τον λόγο αυτό κάθε χώρα με χρέος καταθέτει 4ετή μεσοπρόθεσμα διαρθρωτικά σχέδια με στόχο πρωτογενή πλεονάσματα αντί για τον άκαμπτο κανόνα που όριζε μείωση της υπέρβασης του χρέους κατα το 1/20 της υπέρβασης καθ έτος
Γίνεται άμεσα αντιληπτό ότι ο Ευρωπαϊκός Κανόνας Δημοσιονομικής σταθερότητας αποτελεί από μόνος του έναν περιοριστικό παράγοντα στην άσκηση επεκτατικής πολιτικής που απασχολεί κυρίως τα κεντροαριστερά κόμματα που έχουν ως επίκεντρο την αναδιανομή, την επανένταξη την συμπερίληψη και το στρατηγικό σχέδιο για την επιστροφή της επένδυσης του κράτους μέσα από ένα αναπρογραμματισμένο παραγωγικό μοντέλο που να αγκαλιάζει τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα !
Μεταξύ των θεωριών πολιτικής διαχείρισης η σοσιαλδημοκρατία αποτελεί την μόνη λύση που μπορεί να ανταπεξέλθει στις σύγχρονες προκλήσεις και αυτό διότι εξασφαλίζει τα έσοδα, την συμμετοχή και τον επαναπρογραμματισμό του οικονομικού μοντέλου με στόχευση στην παραγωγή, την δικαιοσύνη και την κοινωνική κάλυψη απαντώντας με σεβασμό στα σύγχρονα κοινωνικό-ηθικά διλήμματα
Το όριο της ιδεολογικής διαφοροποίησης της από τους όμορους χώρους είναι ορατό και όχι ιδεατό όπως προσπαθούν να καλλιεργήσουν όσοι κινούνται στα αριστερά και δεξιά της, γκριζάροντας συνειδητά τις γραμμές.
Η δεξιά για παράδειγμα ερμηνεύει το "δημόσιο συμφέρον" μέσα από πολιτικές τόνωσης και επιδότησης της ολιγοπωλιακής ζήτησης που εξασφαλίζουν έσοδα μόνο για αυτήν και τους προστατευόμενους της, με ακρίβεια και υπερφορολόγηση, συνθήκες που αποσαθρώνουν τελικά την μεσαία τάξη και εξαντλούν μισθωτούς και συνταξιούχους.
Η ακροαριστερά ψάχνοντας την λύση μέσα από ακραίες απειλές (βλ την τελευταία επαναδιαπραγμάτευση), ανυπόστατες οικονομικές θεωρίες και ανύπαρκτο σχέδιο ωθείται σε επικίνδυνους πειραματικούς ελιγμούς που με βάση το πρόσφατο παρελθόν επίσης οδηγούν τελικά σε υπερφορολόγηση και διάλυση της μεσαίας τάξης.
Η σοσιαλδημοκρατία αποτελεί το εκδημοκρατισμένο μονοπάτι προς την πρόοδο λαμβάνοντας σοβαρά υπόψιν ότι: Οι προκλήσεις δεν μπορούν πάντα να επιλυθούν μόνο μέσω της λογικής και των αριθμών.
Εν κατακλείδι, η επιδίωξη υπερπλεονασμάτων από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας μετατρέπει τη δημοσιονομική αναγκαιότητα σε αυτοσκοπό με υψηλό κοινωνικό κόστος, ιδιαίτερα στην υγεία και την ποιότητα ζωής. Αντίθετα, η σοσιαλδημοκρατική αντίληψη προτάσσει ότι τα πλεονάσματα οφείλουν να είναι μέσο για την επίτευξη κοινωνικών στόχων. Υπό αυτό το πρίσμα, η έμφαση θα δινόταν στην επένδυση των πόρων αυτών στην κοινωνική συνοχή και τη δημόσια ευημερία, μια φιλοσοφία που διαφοροποιείται παρασάγγας από τη λογική της συσσώρευσης για την ΥΠΕΡ-αποθεματοποίηση
Με εκτίμηση
Panos Zarogoulidis, MPharm, MBA
Διαπιστευμένος Διαμεσολαβητής Μέλος Εθν. Μητρώου
Διαμεσολαβητών Υπουργείου Δικαιοσύνης & Διαφάνειας
Εξωτερικός Εμπειρογνώμονας Επιτροπή Αξιολόγησης και Αποζημίωσης
Φαρμάκων Ανθρώπινης Χρήσης Υπουργείου Υγείας
Δημοσιεύτηκε στις 28 Απριλίου, 2025
