του Γιώργου Ροδάκογλου
Πολλές σπάνιες ιστορίες covid διαδραματίζονται στις εντατικές μονάδες των νοσοκομείων που δεν γίνονται γνωστές. Αρκεί να ψάξει κανείς σιωπηρά για να μάθει και να διαπιστώσει τι κρύβει η αθέατη πλευρά ανθρώπων που υποφέρουν όχι μόνο από τον κορωνοϊό αλλά και γιατί η ζωή, τους έδειξε ένα σκληρό πρόσωπο και έτυχε να ανήκουν στην κατηγορία των ΑΜΕΑ. Μια από τις ιστορίες που σοκάρουν και συγκινούν ταυτόχρονα, διαδραματίστηκε σε Μονάδα Αυξημένης Φροντίδας του νοσοκομείου Γιαννιτσών. Αφορά σε μια 93χρονη κωφάλαλη με 98% αναπηρία που νίκησε τον κορωνοϊό χάρη στην προσπάθεια των γιατρών και στην αγάπη της 75χρονης ανιψιά της. Το ιδιαίτερο, σ αυτήν την περίπτωση έγκειται στο γεγονός, ότι η ανιψιά, κόλλησε και αυτή τον ιό, με πολύ ηπιότερα συμπτώματα, αλλά επέμενε και νοσηλεύτηκε δίπλα στη θεία της για να μπορούν οι γιατροί να επικοινωνούν μαζί της. Επί 26 ολόκληρες ημέρες γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό συμμετείχαν σε μια πρωτόγνωρη διαδικασία και διαβίβαζαν ερωτήσεις και συμβουλές στη νοηματική. «Ή θα βγούμε μαζί από το νοσοκομείο ή θα φύγουμε μαζί από αυτή τη ζωή», έλεγε η κυρία Ρεβέκα και παρηγορούσε την υπέργηρη θεία της ενώ συνεχώς την παρακινούσε να οπλιστεί με ψυχραιμία ώστε να κρατηθεί ζωντανή. Οι μέρες κυλούσαν βασανιστικά και μέσα στη καθημερινή αγωνία, γιατροί, και νοσηλευτές κατάφεραν να τονώσουν το ηθικό της γιαγιάς Μαρίας αλλά και να σώσουν την ίδια και τον φύλακα Άγγελο της.
Σήμερα και οι δύο γυναίκες ζουν στην Κρύα Βρύση και βρίσκονται σε στάδιο προσαρμογής στην καθημερινότητα τους «Ο άνθρωπος μου» λέει στη νοηματική η γιαγιά Μαρία, δείχνοντας την ανιψιά της, ενώ τα βαθουλωτά από το πέρασμα του χρόνου μάτια της δακρύζουν από συγκίνηση. Αγκαλιάζει συνεχώς τη Ρεβέκα, ακουμπάει στο ώμος της και με τα ροζιασμένα δάκτυλα που τρέμουν και αυτά από το χρόνο, χαϊδεύει αργά και τρυφερά το πρόσωπο της. Είναι μια από τις στιγμές τους, όταν βρίσκονται στο περιβόλι του σπιτιού και απολαμβάνουν τον ήλιο και τον καθαρό αέρα. Εκεί η γιαγιά Μαρία πάει να μαζέψει κρεμμύδια, την ίδια ώρα όμως θα ψάξει να κόψει και λίγα κόκκινα τριαντάφυλλα για τα εγγόνια της ανιψιάς της. Και μέσα στις μυρωδιές της εποχής, στο μυαλό της γιαγιά Μαρίας που ποτέ στη ζωή της δεν άκουσε παιδικές φωνές, έρχονται και ξανάρχονται οι ημέρες που έζησε πρόσφατα στο νοσοκομείο Γιαννιτσών, και στη νοηματική λέει: «Το ευχαριστώ είναι λίγο για να το πούμε σε αυτούς που μας έσωσαν».
Η περίπτωση των δυο γυναικών από την Κρύα Βρύση, δεν αναδεικνύει μόνο το «δέσιμο» δυο ανθρώπων και την αυτοθυσία της ανιψιάς, αλλά κυρίως την πίστη και την επιμονή της 93χρονης να κρατηθεί στη ζωή. Και σ αυτό το σημείο, γίνονται υπέρλαμπρο παράδειγμα όλες οι προσπάθειες όσων συμμετείχαν σ αυτήν την πρωτόγνωρη διαδικασία. Ο αντιπρόεδρος του νοσοκομείου Γιαννιτσών Βαγγέλης Λόγγος κάνει λόγο για ένα ιδιαίτερο γεγονός. «Περιπτώσεις όπως της 93χρονης σημείωσαν επιτυχία, χάρη στην υπέρβαση των δυνάμεων του προσωπικού, που στρατεύτηκε σε μια πρωτοφανή προσπάθεια, και έσωσαν από το Νοέμβριο έως και σήμερα από τον covid 1510 ανθρώπους». Oι δυο γυναίκες όμως σύμφωνα με τον κύριο Λόγγο, στάθηκαν τυχερές γιατί στην περίπτωση τους έγινε εκτεταμένη χρήση μη επεμβατικού μηχανικού αερισμού (bipap c pap και high flow) κάτι που έπαιξε καθοριστικό ρόλο και σε άλλες περιπτώσεις ασθενών covid.
Στην προσπάθεια μου να ερευνήσουμε και άλλες ανάλογες ιστορίες που διαδραματίσθηκαν στις μονάδες covid του νοσοκομείου Γιαννιτσών στάθηκα σε μια ακόμη. Είναι η περίπτωση ενός ηλικιωμένου ζευγαριού που δυστυχώς νικήθηκε από τον κορωνοιό, και μετά από δεκαετίες συντροφικότητας άφησαν και οι δύο την τελευταία τους πνοή με διαφορά δεκαπέντε λεπτών.
Οι συγκεκριμένες ιστορίες όπως και πολλές άλλες, δεν αναδεικνύουν μόνο τις έντονα συναισθηματικά φορτισμένες στιγμές σε συνδυασμό με τον ανθρώπινο πόνο, αλλά και την αθέατη πλευρά της προσπάθειας των γιατρών, για την οποία οι ίδιοι αποφεύγουν να μιλήσουν. Οι συγγενείς όμως των ανθρώπων που νοσηλεύτηκαν, αισθάνονται την ανάγκη να γνωστοποιήσουν την περίπτωση τους και για πρώτη φορά επιζητούν να εκφράσουν την γνώμη τους για ένα νοσοκομείο που η εικόνα του παραπέμπει, όπως διατείνονται, σε κάτι καινούργιο και αυτό οφείλεται, όπως υποστηρίζουν, στην πρωτόγνωρη οργάνωση που παρατηρείται τους τελευταίους 12 μήνες αλλά και στην προσήλωση και αφοσίωση του προσωπικού ενάντια στον covid. Μέσα από συνομιλίες που είχα μαζί τους, οδηγούμε στο συμπέρασμα, πως δεν είναι υπερβολή οι αναφορές που γίνονται, όπως στην πνευμονολόγο Μαρία Αντωνιάδου, στον εντατικολόγο Δημήτρη Λαγονίδη στον Διευθυντή της παθολογικής Γιάννη Κακκουλίδη στον λοιμοξιολόγο Δημήτρη Μπουτέλ στη Διευθύντρια αναισθησιολογίας Θεοδώρα Γεωργιάδου, γιατί προσπαθούν με τον καλύτερο τρόπο, να οργανώσουν και να διεκπεραιώσουν με επιτυχία ανάλογα περιστατικά και είναι σημαντικό που τα εύσημα αποδίδονται σ αυτούς, από απλούς ανθρώπους.
Το κλίμα αλλαγής και αφοσίωσης του προσωπικού στο νοσοκομείο, διαπιστώνεται και στις παρεμβάσεις που φαίνεται να έχουν την αποτελεσματικότερη επίδραση και αφορούν στην συμπεριφορά του προσωπικού στο εμβολιαστικό κέντρο. Σύμφωνα με μαρτυρίες κατοίκων της περιοχής, πρώτη φορά γίνεται αντιληπτή μια τόσο ανθρώπινη και διακριτική προσέγγιση σε όσους προσέρχονται για εμβολιασμό covid. Αυτό το αίσθημα της ασφάλειας των κατοίκων καταγράφεται και στα στοιχεία της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας. Το νοσοκομείο Γιαννιτσών, με εξαίρεση τα νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης, σημείωσε ρεκόρ εμβολισμών με 10.000 περιπτώσεις, σε μια πρωτιά που είχε ο νομός Πέλλας με 43.000 εμβολιασμούς σε δέκα εμβολιαστικά κέντρα, από αρχές Ιανουαρίου και έως μέσα Απριλίου. Ίσως λοιπόν δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός, που μια γιαγιούλα, η Μαρία, που για 93 χρόνια δεν άκουσε και δεν μίλησε ποτέ, να νιώθει την ανάγκη να πει το δικό της ευχαριστώ σήμερα, σε ανθρώπους που γι αυτήν και κατ επέκταση για όλους εμάς, είναι οι ήρωες της. Αυτό λοιπόν και αν είναι το μεγαλύτερο μετάλλιο αγάπης και προσφοράς όλων όσων μάχονται ενάντια στον covid.
Δημοσιεύτηκε στις 9 Μαΐου, 2021
